سعدی

ابو محمد مشرف الدین ( شرف الدین ) مصلح بن عبدالله بن شرف الدین شیرازی ملقب به ملک الکلام و افصح المتکلمین بی شک یکی از بزرگ ترین شاعران ایران است که بعد از فردوسی آسمان ادب فارسی را به نور خیره کننده ی خود روشن ساخت .وی در سال 606 در شهر شیراز در خاندانی که همه از عالمان دین بودند چشم به جهان گشود . مقدمات علوم ادبی و شرعی رادر شیراز آموخت و سپس در حدود سال 620 برای اتمام تحصیلات به بغداد رفت و در مدرسه نظامیه آن شهر به تحصیل پرداخت .سعدی هم در شعر و هم در نثر سخن فارسی را به کمال رسانده است و از میان آثار منظوم او ، گذشته از غزلیات و قصاید مثنوی مشهوریاست که به سعدی نامه و بوستان شهرت دارد .1- عدل 2- احسانعشق 4- تواضع 5- رضا 6- ذکر 7- تربیت 8- شکر 9- توبه 10- مناجات و ختم کتاب . تاریخ ختم این منظومه ها چنین است :

 به روز همایون سال سعید

                             به تاریخ فرخ میان دوعید

ز ششصد فزون بود و پنجاه و پنج

                             که پر درد شد این نامبرده گنج

سر انجام او در سال 695 در گذشت .

هزار جهد کردم که سر عشق بپوشم

                        نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

                        شمایل تو بدیدم نه عقل ماند نه هوشم

مگر تو روی بپوشی و فتنه با نشانی

                       که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم 

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن

                       سخن چه فایده گفتن چو پند می ننیوشم

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

                        که مراد نیابم به قدر وسع بکوشم